De wereld is jouw voortuin
Gerijpt. Mijn eerste nieuwbrief. Leuk moment (voor mij althans) - waar ik al lang naar uitkijk. En dus ook: waar ik al lang op wacht. Nu is de vrucht rijp en slinger ik hem van de boom.
Mijn naam is Kitty Munnichs. Ik schilder, schrijf gedichten, maak podcasts en audioverhalen. Ik schrijf en onderzoek mijn relatie tot de natuur (die ik ontegensprekelijk en boven alles zelf ook ben). Ik schrijf over aandachtig leven, kijken (en ruiken!)
Gisteren
Ik loop een rondje langs de steeds groener wordende bomen en velden. Ondertussen luister ik naar een interview. Ik probeer tegenwoordig vaak gewoon buiten te zijn, te lopen en naar de vogels te luisteren. Maar op sommige dagen voelt alles stroperig en kan een podcast me erdoorheen slepen: de deur uit.
In het interview zegt Bill Plotkin (de auteur van Soulcraft) dat een mens dat in zijn jeugd veel buiten is, zich zo ervan kan laten doordringen dat dít zijn thuis is - deze wereld. Bill denkt dat veel van onze moderne levensproblemen daar wortel schieten: bij dat gebrek aan verbinding met de levend wereld om ons heen, waar we - hoe je het wendt of keert, onderdeel van zijn.
Ik vraag me af: waar zijn onze wortels? En hoe deze dieper te laten groeien? Of eigenlijk: waar zijn mijn wortels, en hoe kan ik (zoals Mary Oliver zo waanzinnig schrijft in The Fourth Sign of the Zodiac) belong to this world?
Zelf voel ik me vaak niet zo geworteld in het leven. Ik zit binnen op de bank terwijl ik dit schrijf. En hoewel ik in een zeer landelijke omgeving woon, in een huis omringd door bomen die zeker ouder zijn dan mijn ouders en de vogels door de ruiten heen hoor fluiten - het verbonden gevoel met de levende wereld om mij heen is niet altijd vanzelfsprekend aanwezig.
Al wandelend ontroeren de woorden van Bill me. Het verlangen naar een diep gevoel van ‘thuis zijn’ en ‘beloning to’ al dat leeft, is groot.
Als ik ‘s avonds ik de trein neem zie ik op het station een nieuwsbericht op een bord voorbij flitsen: Het koraal verbleekt wereldwijd door klimaatverandering en de opwarming van de zee. Ondertussen roept een stem om dat de trein vijf minuten vertraging heeft. De kiosk is dicht, en ik had net zin in koffie. De wereld is een gekke plek waar allerlei parallelle werkelijkheden door elkaar heen lijken te lopen. Ik hoef niemand te vertellen dat ook mijn aandacht behoorlijk versnipperd is. Dat helpt vast ook niet mee met je geworteld voelen.
Onlangs
Onlangs schreef ik een gedicht in de cursus die ik volgde bij de Utrechtse dichter Ingmar Heytze. Het was de bedoeling dat dit een sonnet zou worden, maar het werd iets anders. Ik denk er nu weer aan.
“Ik wil je iets geven, Kitty”
“De wereld is jouw voortuin”, zei ze daar
toen we samen lagen op de Boschplaat
in het gras met duinen om ons heen, haar
ogen lachten, dit was precies haar raad.
Ganzen vlogen over, ook dit was hun
voortuin. We deelden een ademzucht in.
“Zie je,” zei ze, “dit is wat ik jou gun.
Dat je zo mag houden van dit begin.”
Want iets nieuws startte daar op de Boschplaat.
Ik had geen plek om naar toe te keren. Maar zij
pakte mijn hand en ik kwam thuis, het was mei
in de wereld. En alles stond in bloei.
De wereld is een voortuin, een levensgroot speelveld.
Hoe kan ik me ervan doordringen dat ik van deze plek bén (en deze plek ook van mij is - vraagteken). Alles is gevormd uit aardse grondstoffen. We zijn allemaal ‘een zak vol met water’, denk ik graag – zomaar uit de oceaan het land op gewandeld. We zijn een waterballon, met alleen onze huid als scheidslijn.
Vandaag
Vandaag zie ik eenden als ik naar de stad fiets en ik krijg zin om uit te roepen: “Eenden! Eenden, we delen deze wereld, deze aarde, deze grond. Is dat niet geweldig?!”
Ik hou mijn mond maar fiets lachend verder.
In deze nieuwsbrief lees je maandelijks poëzie (van mij en van anderen), bespiegelingen op het leven en overpeinzingen over de relatie die we hebben met natuur (waar ik (en wij allen, ja ja) onherroepelijk deel van zijn.
Op de hoogte blijven? Abonneer je hier (klik op de knop hieronder. Doe het!)